Zoals elke morgen hijs ik mezelf uit bed, loop de trap af, schenk mezelf koffie in alvorens ik op de slaapkamer op het kussen ga zitten om te mediteren. Vóór mij ligt het dekbed waarop ik meteen een soort bloemenmotief ontwaar.
Gistermorgen zag ik in een van de bloemenknoppen het gezicht van mijn (overleden) vader. Hij toonde een vette knipoog. Minutenlang bleef dat gezicht met die knipoog voor mij hangen. Het werd mijn focus en deed me (terug)denken aan mijn vader. Ik wilde het denken over hem stoppen en bleef mij concentreren op de bloemenknop – of wat het ook was.
Na een tiental minuten zag ik in het gezicht van mijn vader mijn eigen gezicht opdoemen. Even wilde ik het waarom weten, toch liet ik het maar zo. Toen ik na twintig minuten de gong hoorde ten teken dat ik kon stoppen, bleef ik nog even zitten om over de gelijkenis te reflecteren. Wat ik ook dacht, in pakweg tien minuten hield ik een goed gevoel over aan mijn vader die ruim twintig jaar geleden overleed. En dat hielp me, omdat ik dat weleens anders had gevoeld.
Vanochtend herhaalde ik het ritueel: koffie halen en vervolgens twintig minuten zitten. Voor mij zag ik weer hetzelfde dekbed, nu ontwaarde ik een zwarte dikke, onontwarbare knoop. Ik schrok, maar bleef me toch focussen op het punt (de knoop). Na een tiental minuten zag ik de knoop in een andere vorm. Het was een tak met bloemen geworden. Ik voelde opluchting, optimisme, geruststelling en meer positivisme. Toen ik stopte overheerste het positieve gevoel. De onontwarbare knoop was een tak met bloesem en bladeren geworden. Echt mooi.
Niet dat ik daardoor blijf geloven in een omwenteling van mijn gevoelens zodra ik ga mediteren – wat trouwens best mogelijk is. Maar ik heb weer eens ontdekt dat je (je gevoel, je perceptie et cetera) elk moment aan verandering onderhevig is. De tijd staat net als je gevoel en perceptie niet stil. Ik verander van moment tot moment. Dat wist ik wel vanuit mijn beoefeningen en boeddhistische leringen, maar nu ervoer ik het op mijn meditatiekussen. Daarom ben ik benieuwd naar mijn volgende meditatie, zonder verwachtingen of hoop uit te spreken.
Ik zie wel.
Bijdrage van